Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2016

Pulp

Pulp - Τσαρλς Μπουκόβσκι (Charles Bukowski) Ο μόνος λόγος που αποφάσισα να γράψω για το Pulp ήταν δύο ερωτήσεις ενός φίλου μου: "Γιατί το διαβάζεις αυτό?" και "Πες μου δυο επιχειρήματα που θα έλεγες σε κάποιον για να διαβάσει Μπουκόβσκι". Challenge accepted! Το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα που διάβασα ήταν το "Γυναίκες" και είναι αλήθεια ότι μέχρι να το τελειώσω είχα μια συνεχή αμηχανία. Ευτυχώς το Pulp δε μου προξένησε το ίδιο αίσθημα. Και μου γεννήθηκε και εμένα η απορία, γιατί ενώ είχα αυτήν την εμπειρία επέλεξα να διαβάσω κι άλλο βιβλίο του? Ο Τσαρλς Μπουκόβσκι δε μοιάζει με κανέναν άλλο συγγραφέα που έχω διαβάσει. Κανέναν! Είναι όπως αναφέρεται στη wikipedia (με κάποιες διαφωνίες από άλλες πηγές) ο κύριος εκπρόσωπος του λογοτεχνικού ρεύματος (που δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχει) του βρώμικου ρεαλισμού (dirty realism), ένα ρεύμα που έχει τις απαρχές του στο μινιμαλισμό και χαρακτηρίζεται από την απογύμνωση των λογοτεχνικών κειμένων από

Postmortem

Postmortem - Patricia Cornwell Τυχαία ψάχνοντας τι να διαβάσω έπεσα πάνω σε μια ενθουσιώδη κριτική για το βιβλίο Postmortem της Patricia Cornwell το οποίο είχα διαβάσει πριν περίπου ένα χρόνο. Αν και είμαι λάτρης των αστυνομικών, νουάρ και μυθιστορημάτων μυστηρίου, τα θεωρώ ένα "εύκολο" είδος, που δε χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης, εκτός πια αν μιλάμε για κάτι τόσο εντυπωσιακό και ιδιαίτερο. Ως εκ τούτου, δεν είχα σκοπό να γράψω για αυτό το βιβλίο, αλλά ένεκα της κριτικής που μόλις διάβασα προβληματίστηκα και είπα να το ψάξω λίγο παραπάνω. Το Postmortem όπως έμαθα σήμερα (γιατί η αλήθεια είναι ότι δε με είχε απασχολήσει τόσο ώστε να το κοιτάξω νωρίτερα), είναι το πρώτο μια σειράς 25 βιβλίων με κεντρική ηρωίδα την ιατροδικαστή Κέι Σκαρπέτα. Σοβαρά τώρα? 25? Εν ολίγοις, χωρίς spoilers, η πλοκή του βιβλίου: Η Κέι Σκαρπέτα, επικεφαλής ιατροδικαστής (Chief Medical Examiner) της Βιρτζίνια, καλείται να εξιχνιάσει (?) μια σειρά φόνων νέων γυναικών, οι οποίες πέφτουν θύματα

Νευρομάντης

Νευρομάντης - Ουίλιαμ Γκίμπσον Τελείωσα το βιβλίο πριν από πέντε περίπου ώρες και ακόμα το σκέφτομαι. Για μένα, όταν συμβαίνει αυτό σημαίνει πως ήταν ένα καλό βιβλίο. Το συγκεκριμένο βιβλίο όμως ήταν ιδιαίτερο και θα είναι αρκετά δύσκολο μια ωραία περιγραφή. Κατ'αρχάς πρέπει να σημειωθεί ότι βιβλίο γράφτηκε το 1984 και εκπροσωπεί το ρεύμα "κυβερνοπάνκ" ("cyberpunk") το οποίο δεν είχα ακούσει ποτέ μέχρι που διάβασα το οπισθόφυλλο του βιβλίου.  Για να μπορούμε να συνεννοηθούμε, τι αντιπροσωπεύει εν ολίγοις το cyberpank: Αρχικά αποτελέσε αποκλειστικά λογοτεχνικό ρεύμα που αναπτύχθηκε τις δεκαετίες 1970-1980, είναι συνεχεία του Νέου Κύματος, και αναπτύχθηκε κυρίως στις ΗΠΑ και τον Καναδά. Στην πραγματικότητα είναι κυρίως παρακλάδι της επιστημονικής φαντασίας, με έμφαση στη χρήση υπολογιστών και στην ανάπτυξη του διαδικτύου και με έντονη την επιρροή της επαναστατικής πανκ υποκολτούρας. Ή τουλάχιστον αυτό κατάλαβα εγώ. Το 1980, το μυθιστόρημα του Μπρους

Τις μικρές ώρες

Τις μικρές ώρες - Χαρούκι Μουρακάμι Οι μικρές ώρες είναι το προτελευταίο βιβλίο που διάβασα για το 2015. Διάβασα κάπου πώς αποτελεί ένα από τα "εύκολα" βιβλία του πολυβραβευμένου Ιάπωνα συγγραφέα, γι'αυτό και το διάλεξα. Γιατλί, για να εξηγηθώ από τώρα, οι Ιάπωνες με δυσκολεύουν πολύ. Ίσως η διαφορά κουλτούρας, ίσως δεν έχει ωριμάσει αρκετά η σκέψη μου, ίσως πολλά πράγματα. Πάντως γενικά δεν μπορώ να είμαι καλός κριτής, γιατί τα ιαπωνικά βιβλία που έχω ως τώρα διαβάσει μου προξενούν πάντα πολλές απορίες. Ίσως βέβαια αυτό να είναι και το ζητούμενο. Το βιβλίο εξελίσσεται στη διάρκεια μιας νύχτας, από περίπου τα μεσάνυχτα μέχρι το ξημέρωμα, με ένα ρολόι να μας δείχνει την ώρα παίζοντας το ρόλο του τίτλου κάθε κεφαλαίου. Η Μάρι, μια νεαρή φοιτήτρια συναντιέται και αλληλεπιδρά με έναν τρομπονίστα της τζαζ, μια κακοποιημένη πόρνη, τη διευθύντρια ενός ροζ ξενοδοχείου και άλλους, αποκαλύπτοντας σιγά σιγά την ιστορία τόσο αυτής όσο και των λοιπών ηρώων όσο περνάνε οι ώρ

Middlesex

Middlesex - Τζέφρυ Ευγενίδης Μια και πήρα φόρα με τα βιβλία που μου αρέσανε, ας συνεχίσω με το Middlesex, ένα από τα βιβλία που μου φάγανε πάρα πολύ χρόνο για να το διαβάσω (είναι και 740 σελίδες τούβλο!), αλλά το καταφχαριστήθηκα! Έτσι για την ιστορία, το συγκεκριμένο βιβλίο χάρισε στο συγγραφέα το βραβείο Πούλιτζερ (Pulitzer Prize for Fiction) το 2003.  Όταν ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο θεωρούσα ότι η ιστορία εξελίσσεται γύρω από τη ζωή ενός ερμαφρόδιτου παιδιού, της Καλλιόπης Στεφανίδη, και την πορεία της προς τη σωματική - ψυχολογική - σεξουαλική ενηλικίωση, όπου καλείται να επιλέξει το φύλο της, ερχόμενη αντιμέτωπη με όλα τα πρότυπα φυλετικής ταυτότητας που έχει ως εκείνη τη χρονική στιγμή διδαχθεί. Όντως η Καλλιόπη είναι το κεντρικό πρόσωπο του βιβλίου, αλλά το μυθιστόρημα είναι κάτι πολύ περισσότερο από την αφήγηση της ιστορίας της. Το Middlesex αποτελεί ένα χρονικό που ακολουθεί από κοντά την ιστορία τριών γενεών. Ξεκινάμε από την πρώτη γενιά, που φέρει σιωπηρά το

1984

1984 - Τζωρτζ Όργουελ Ξεκινάω την πρώτη μου ανάρτηση για το 1984, γιατί μου δημιούργησε τέτοιο ενθουσιασμό, που θεώρησα ότι θα ήταν καλή ιδέα να ξεκινήσω με αυτό, αφού έπαθα τρομερό παραλλήρημα διαβάζοντάς το. Μέγα λάθος! Δεν ξέρω τι να πω στην πραγματικότητα για αυτό το βιβλίο. Νιώθω πολύ μικρή για να τολμήσω να το σχολιάσω και ταυτόχρονα θέλω να πιάσω όλους όσους ξέρω, ακόμα και αυτούς που δεν έχουν διαβάσει ποτέ λογοτεχνικό βιβλίο στη ζωή τους και να τους πείσω να το διαβάσουν . Κι όταν λέω να το διαβάσουν δεν εννοώ να το αρχίσουν, εννοώ να το διαβάσουν μέχρι τελευταίας σελίδας, ακόμα κι αν η ανάγνωση του βιβλίου τους μοιάζει με τιμωρία (που δεν μπορώ να το φανταστώ).  Και εδώ είναι το σημείο στο οποίο πρέπει να αρχίσω να παραθέτω επιχειρήματα, κι ενώ μέσα στο κεφάλι μου μοιάζει εντελώς αυτονόητο, είναι τόσο δύσκολο να το εξηγήσω. Άρα νομίζω ότι θα παραθέσω τρεις φράσεις από το βιβλίο, για να κάνω την αρχή. Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΡΗΝΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΑΒΙΑ