Διαβάζοντας βιβλία

Το φάντασμα της όπερας - Gaston Leroux Ξέρω πως είναι μάλλον προσβολή να πιάνω ένα τόσο κλασικό πλέον έργο στο στόμα μου. Έχω ξαναπεί πως σε καμιά περίπτωση δεν  είμαι βιβλιοκριτικός και ίσως να μην μπορώ εγώ να αντιληφθώ το μέγεθος του βιβλίου, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν ενθουσιάστηκα. Αλλά ας τα πιάσουμε από την αρχή.. Το φάντασμα της όπερας εκδόθηκε αρχικά σε συνέχειες το 1909. Η έκδοσή του σε πλήρες βιβλίο έγινε το 1910 και δεν έκανε στην αρχή της κυκλοφορίας του τόσο μεγάλη επιτυχία, όσο μετά την κυκλοφορία της πρώτης ταινίας το 1925 και ακόμα περισσότερο με το μιούζικαλ του  Andrew Lloyd Webber. Το φάντασμα της όπερας είναι ένα γκόθικ μυθιστόρημα (τρόμου?) του έρωτα του φαντάσματος της όπερας με μία από της τραγουδίστριες. Ακούγεται πολύ πεζό, αλλά σίγουρα είναι περισσότερο από ένα απλό love story. Με φόντο την όπερα του Παρισιού, η οποία αποτελούσε σύμβολο πλούτου για την εποχή, μια σειρά από ατυχή γεγονότα λαμβάνουν χώρα. Τα ανεξήγητα φαινόμενα γρήγορα αποδίδονται σ

Καλοί Οιωνοί (Τας Ωραίας και Ακριβείς Προφητείας της Ανγής Νάτερ, Μάγισσας) - Terry Pratchet & Neil Gaiman Οι Καλοί Οιωνοί είναι ένα βιβλίο που το ρούφηξα μέχρι το τέλος! Είναι μια απολαυστική συνεργασία των Neil Gaiman και Terry Pratchett και το διασκέδασα με την ψυχή μου. Είχα λατρέψει τον Gaiman από το "Ποτέ και πουθενά" (Neverhwhere) και όταν το είδα στο ράφι του βιβλιοπωλείου το πήρα χωρίς να έχω ιδέα περί τίνος πρόκειται. Η πένα του Gaiman και το μαύρο-κατάμαυρο χιούμορ του Pratchett δημιούργησαν μια υπέροχη σουρεαλιστική αλληγορία για το τέλος του κόσμου. Ο Αρμαγεδδών λοιπόν καταφτάνει. Ο αντίχριστος έρχεται στον κόσμο και με τη βοήθεια των καλογριών ενός σατανιστικού τάγματος εντάσσεται σε μια οικογένεια και ο χρόνος προς το τέλος του κόσμου μετράει αντίστροφα. Ένας άγγελος και ένας δαίμονας είναι οι επί γης αντιπρόσωποι του καλού και του κακού και γνωρίζοντας τη μάχη που πρόκειται να ακολουθήσει τον αφανισμό του γνωστού κόσμου, δεν το βρίσκουν καθόλου καλ

Ο αόρατος άνθρωπος -  Herbert George Wells Δεν έχω ιδέα πώς έφτασε ο τίτλος αυτού του βιβλίου στα χέρια μου και το αναζήτησα.  Ο αόρατος άνθρωπος είναι μια νουβέλα, ας πούμε διασταύρωση τρόμου και επιστημονικής φαντασίας, όπως μπορεί να οριστεί η επιστημονική φαντασία για το 1897 που εκδόθηκε. Ο συγγραφέας, γνωστός με τα αρχικά του (ως H. G. Wells) για τη συγγραφή έργων επιστημονικής φαντασίας, είναι πολυγραφότητας και γνωστός νομίζω κυρίως από το μυθιστόρημά του "η μηχανή του χρόνου". Σ ύμφωνα με τη wikipedia  συγκαταλέγεται μαζί με τον Ιούλιο Βερν στους πατέρες της επιστημονικής φαντασίας. Ο αόρατος άνθρωπος αποτέλεσε έμπνευση αρκετών ταινιών, με την πρώτη το 1933 που χρησιμοποιεί τους χαρακτήρες του βιβλίου. Πολύ λίγα πράγματα έχω να πω για το βιβλίο. Ο Αόρατος Άνθρωπος (κατά κόσμον Γκρίφιν) είναι ένας νεαρός επιστήμονας, που έζησε απομονωμένος θέλοντας να κάνει μια τρανταχτή αντακάλυψη που θα του φέρει δόξα και αναγνώριση. Μέσω των πειραμάτων του ανακαλύπτει μια

Έθιμα ταφής - Hannah Kent Κι άλλο φανταστικό βιβλίο βασισμένο πάνω στην πραγματική ιστορία μιας ένοχης δολοφονίας του 19ου αιώνα. Τα έθιμα ταφής εξελίσσονται στην παγωμένη Ισλανδία και αφορούν στην ιστορία της Άγκνες Μάγκνουσντότιρ, που καταδικάστηκε σε θάνατο με τις κατηγορίες της δολοφονίας του εραστή της και του εμπρησμού. Έτσι για την ιστορία, η Άγκνες Μάγκνουστόντιρ είναι η τελευταία γυναίκα που καταδικάστηκε σε θάνατο στην Ισλανδία. Ένα πρόβλημα που έχω με αυτό το βιβλίο είναι ότι το διάβασα σχεδόν αμέσως μετά από Το άλλο πρόσωπο της Γκρέις και πρέπει να καταβάλω προσπάθεια για να μην τα συγκρίνω μεταξύ τους, αλλά θα προσπαθήσω! Δεν ξέρω πώς καλύτερα να το περιγράψω, αλλά τα έθιμα ταφής είναι ένα παγωμένο βιβλίο. Και δεν το λέω με την αρνητική έννοια. Ένιωσα τον παγωμένο χειμώνα της Ισλανδίας, τον παγωμένο αέρα να μου ανακατέβει τα μαλλιά, την παγωμένη συμπεριφορά της οικογένειας που κλήθηκε να φιλοξενήσει τη φόνισσα στο σπίτι τους εν είδει φυλακής έως τον απαγχονισ

Το άλλο πρόσωπο της Γκρείς - Μάργκαρετ Άτγουντ Είμαι ο πλέον ακατάλληλος άνθρωπος για να γράψω την άποψη μου για οποιοδήποτε βιβλίο της Μάργκαρετ Άτγουντ. Πρώτον γιατί η κυρία Μάργκαρετ Άτγουντ είναι τεράστια συγγραφέας και προσωπικότητα κατά τη γνώμη μου και δεύτερον γιατί είμαι πάντα θετικά προδιατεθειμένη πως ό,τι κι αν διαβάσω θα μου αρέσει. Με αυτή τη βάση διάβασα και Το άλλο πρόσωπο της Γκρέις (ή γνωστότερο ως Alias Grace, το οποίο έγινε μεταφορά σε σειρά το 2017). Το Alias Grace υπήρξε στη shortlist για το βραβειό Booker τη χρονιά που εκδόθηκε (1996) και  βραβεύθηκε με το Giller Prize. Το μυθιστόρημα είναι βασισμένο σε μια πραγματική ιστορία η οποία έλαβε χώρα στον Καναδά στα μέσα του 19ου αιώνα και αφορά την προσωπική ιστορία της Γκρέις Μαρκς η οποία καταδικάστηκε σε ισόβια, λόγω κατηγοριών για το διπλό φόνο του αφεντικού της και της οικονόμου του, της οποία η ενοχή (ή μη) είναι ένα ομιχλώδες τοπίο, καθώς η Γκρέις δεν μπορεί να θυμηθεί και να ανακαλέσει πλήρως τη μέ

Ο μεγάλος ύπνος - Raymond Chandler Αποφάσισα επιτέλους να αρχίσω να γράφω για κάθε βιβλίο που διαβάζω δυο κουβεντούλες, έτσι επιστρέφω σιγά σιγά για το 2018 με το πρώτο βιβλίο που διάβασα ολόκληρο για το 2018. Πολύ πολύ συνοπτικά, αναφέρω ότι ο συγγραφέας του βιβλίου, Raymond Chandler γεννήθηκε στις ΗΠΑ το 1888, ταξίδεψε και σπούδασε στην Ευρώπη και επέστρεψε στις ΗΠΑ το 1912. Στο παρελθόν είχε εργαστεί ως δημοσιογράφος και αρθρογράφος, δουλειές τις οποίες εγκατέλειψε για μια σταθερή εργασία. Μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου εργάστηκε ως υψηλόβαθμο στέλεχος στην πετρελαιοβιομηχανία στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ, ωστόσο η οικονομική κρίση στην Αμερική τη δεκαετία του '30 την οδήγησε στην ανεργία. Έτσι, άνεργος στα 44 του, αφοσιώνεται στη συγγραφή και το 1933 ξεκινάει δημοσιεύεται το πρώτο του αστυνομικό διήγημα στο περιοδικό Black Mask. Το 1939 εκδίδεται πλέον το πρώτο του αστυνομικό μυθιστόρημα, Ο Μεγάλος Ύπνος  το οποίο μεταφέρθηκε στη συνέχεια στη μεγάλη οθόνη.