Γουίντερ
Γουίντερ - Marissa Meyer (The Lunar Chronicles #4)
Επιτέλους το φινάλε! Περίμενα 4 βιβλία για την επανάσταση!
Η δράση πλέον έχει μεταφερθεί στη Λούνα όπου ήρθε η ώρα επιτέλους η Σίντερ να σταματήσει το γάμο της Λεβάννα με τον Κάι, να ανατρέψει τη Λεβάννα και να αναλάβει το θρόνο που της ανήκει. Από μια τετραλογία με παραμύθια δε θα μπορούσε βέβαια να λείπει η Χιονάτη. Η Χιονάτη είναι προγονή της Λεβάννα (κόρη του νεκρού συζύγου της), δεν έχει βασιλικό αίμα ώστε να την απειλεί στο θρόνο, αλλά είναι υπερβολικά όμορφη χωρίς να χρησιμοποιεί τη λάμψη της και ακριβώς επειδή αρνείται να χρησιμοποιήσει το χάρισμα έχει οδηγηθεί στην τρέλα (αυτό είναι το τίμημα για τους Λούναρ όταν δε χρησιμοποιούν τη λάμψη τους). Κι όταν λέμε τρέλα δεν έννουμε ότι είναι απλά κάπως εκκεντρική. Έχει όλο το πακέτο: ψευδαισθήσεις, εμμονές, συμπεριφορές που δεν ερμηνεύονται από τον κοινό νου, εφιάλτες, ζει γενικώς στο μικρόκοσμό της. Αλλά παρ'όλα αυτά, είναι πανέμορφη ("καθρέφτη, καθρεφτάκι μου?), είναι καλή σαν αρκουδάκι της αγάπης και ο κόσμος τη λατρεύει. Και πιο πολύ από όλους τη λατρεύει ο φρουρός της, ο Γιάκιν (τον οποίο μας έχει εισάγει η συγγραφέας από την "Κρες") ο οποίος καλείται από τη Λεβάννα να τη σκοτώσει. Τελικά τη φυγαδεύει (μαζί με τη Σκάρλετ που είναι αιχμάλωτη στο παλάτι) και αυτές ενώνονται με το γνωστό πλέον παρεάκι που έχει μεταβεί στη Λούνα για την πολυπόθητη επανάσταση! Δυστυχώς, ενώ είναι ενδιαφέρουσα χαρακτήρας, ίσως επειδή εμφανίζεται σε μικρότερη έκταση στην όλη σειρά, ίσως επειδή όπως είπαμε είναι θεότρελη, με άφησε λίγο αδιάφορη, γιατί η μεγάλη ένταση δινόταν κυρίως από τους άλλους ήρωες.
Από την αρχή ακόμα του βιβλίου στραβώνουν όλα όσα μπορούσαν να πάνε στραβά:
Η Σκάρλετ είναι αιχμάλωτη της Λεβάννα
Ο Κάι μεταφέρει τους υπόλοιπους κρυφά αλλά τον κάνουν τσακωτό και τους ανακαλύπτουν
Όταν τους ανακαλύπτουν τους παίρνουν στο κυνήγι, οι μισοί συλλαμβάνονται και οι άλλοι μισοί δεν έχουν πού να κρυφτούν
Αγωνία και κακό και ανατροπή πάνω στην ανατροπή. Οι μάχες ξεκινούν και τελειώνουν άδοξα. Ο γάμος προχωράει σχεδόν κατ'ευχήν. Από τη μια μεριά ζωηρές περιγραφές των συμπλοκών έξω από το παλάτι και από την άλλη μέσα στο παλάτι πλούτη, γαμήλιοι όρκοι, χρώματα. Στο μισό βιβλίο παρηγορούσα τον εαυτό μου λέγοντας ότι είναι παραμύθι και τα παραμύθια τελειώνουν με το "ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα" έτσι δεν μπορεί, κάτι θα φτιάξει στο τέλος. Στο άλλο μισό ευχόμουν να το κάνουν ταινία, γιατί πολύ θα μου άρεσε να το δω.
Εννοείται ότι αφού φτάσατε ως το τέταρτο βιβλίο δεν περιμένετε εμένα να σας πω αν είναι καλή η τετραλογία ή όχι. Εγώ τη λάτρεψα, πέρασα πάρα πολύ καλά, χαμογελούσα μόνη μου με το έξυπνο χιούμορ της συγγραφέως, δέθηκα με τους ήρωες, περιμένα το φινάλε και ταυτόχρονα στεναχωρέθηκα που τελείωσε.
Αυτό μόνο που θέλω να πω τελειώνοντας ολόκληρη την τετραλογία είναι το εξής:
Είναι μια σειρά βιβλίων γεμάτη κλισέ:
-Κακιά μητρία έχουμε
-Κακιά βασίλισσα έχουμε
-"Κακά" και κάπως επικίνδυνα αγόρια που γίνονται χώμα για τα κορίτσια τους έχουμε
-Γοητευτικό πρίγκιπας που ερωτεύεται την "παρακατιανή" έχουμε
-Ανεκπλήρωτο έρωτα που τελικά αποκαλύπτεται πάνω σε στιγμές αγωνίας έχουμε
-Φτωχιά ηρωίδα που τελικά αποδεικνύεται γαλαζοαίματη έχουμε
.. και μπορώ να βρω κι άλλα ακόμα αλλά ας σταματήσω εδώ. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως ακόμα και με τα κλισέ των παραμυθιών, όταν ένα βιβλίο είναι καλογραμμένο, έχει ωραία γλώσσα, έξυπνες ιδεές, σεβασμό στον αναγνώστη και δεν είναι απλά περίπλοκες λέξεις ατάκτως ειρημένες, θα καταλήξει ένα καλό βιβλίο.
Δε χρειάζεται να είναι τα πάντα υψηλή λογοτεχνία. Μπορούμε να περάσουμε καλά και χωρίς εσωτερικές αναζητήσεις, πολιτικά νοήματα και φιλοσοφία. Και η Marissa Meyer το απέδειξε αυτό με την τετραλογία της σελήνης. Μπράβο!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου