Το φάντασμα της όπερας
Ξέρω πως είναι μάλλον προσβολή να πιάνω ένα τόσο κλασικό πλέον έργο στο στόμα μου. Έχω ξαναπεί πως σε καμιά περίπτωση δεν είμαι βιβλιοκριτικός και ίσως να μην μπορώ εγώ να αντιληφθώ το μέγεθος του βιβλίου, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν ενθουσιάστηκα. Αλλά ας τα πιάσουμε από την αρχή..
Το φάντασμα της όπερας εκδόθηκε αρχικά σε συνέχειες το 1909. Η έκδοσή του σε πλήρες βιβλίο έγινε το 1910 και δεν έκανε στην αρχή της κυκλοφορίας του τόσο μεγάλη επιτυχία, όσο μετά την κυκλοφορία της πρώτης ταινίας το 1925 και ακόμα περισσότερο με το μιούζικαλ του Andrew Lloyd Webber.
Το φάντασμα της όπερας είναι ένα γκόθικ μυθιστόρημα (τρόμου?) του έρωτα του φαντάσματος της όπερας με μία από της τραγουδίστριες. Ακούγεται πολύ πεζό, αλλά σίγουρα είναι περισσότερο από ένα απλό love story. Με φόντο την όπερα του Παρισιού, η οποία αποτελούσε σύμβολο πλούτου για την εποχή, μια σειρά από ατυχή γεγονότα λαμβάνουν χώρα. Τα ανεξήγητα φαινόμενα γρήγορα αποδίδονται στην παρουσία του φαντάσματος και ο θρύλος του εδραιώνεται. Ένας ανεξήγητος θάνατος, μεγάλα χρηματικά ποσά που κάνουν φτερά, μια φωνή που ακούγεται μέσα από τους τοίχους είναι αρκετά για να εξαπλωθεί η σκιά του φαντάσματος πάνω από την όπερα. Ο δαίμονας που βρίσκεται παντού αποτελεί αντικείμενο φόβου και συζητήσεων μεταξύ των κύκλων της όπερας.
Αυτό που όμως δεν ξέρουν οι θαμώνες και εργαζόμενοι του θεάτρου είναι ο έρωτας του φαντάσματος για την τραγουδίστρια Κριστίν Ντααέ, η οποία τον αντιμετωπίζει ως Άγγελο της Μουσικής, χωρίς να έχει δει ποτέ το πρόσωπό του. Τον έρωτα αυτό έρχεται να ταράξει η παρουσία του παιδικού φίλου της Κριστίν, υποκόμη Ραούλ ντε Σανί, ο οποίος διεκδικεί τη νεαρή τραγουδίστρια για γυναίκα του.
Ακολουθούν spoilers, όποιος θέλει να κρατήσει το σασπένς ας πηδήξει την επόμενη παράγραφο!
Το Φάντασμα, ή όπως μαθαίνουμε στην πορεία ο παραμορφωμένος Έρικ, ο οποίος λόγω της αποκρουστικής του εμφάνισης υπήρξε απόκληρος της κοινωνίας και εξόριστος σε σκοτεινές γωνιές σε όλη του τη ζωή, σε κατάσταση απελπισίας από τον κίνδυνο να χάσει την Κριστίν προβαίνει σε ακραίες αντιδράσεις και απαγάγει την Κριστίν. Ο Ραούλ, σχεδόν τρελός από έρωτα και έχοντας μάθει την ιστορία του Φαντάσματος από την ίδια την Κριστίν η οποία τον αντιμετωπίζει με οίκτο, την αναζητά με τη βοήθεια ένος από του θαμώνες της όπερας, του Πέρση, στις κατακόμβες που εκτείνονται κάτω από το θέατρο.
Η εικόνα του φαντάσματος χτίζεται μέσα από τις διαφορετικές οπτικές γωνίες όσων αλληλεπιδρούν μαζί του. Είναι ο δαίμονας και ο άγγελος, ο ταλαντούχος μουσικός και ο μηχανορράφος. Είναι ο άνθρωπος που το παρουσιαστικό του τον έδιωξε από το φως και το μεγαλοφυές μυαλό που συνθέτει το "Δον Ζουάν το Θριαμβευτή" και επιπλέον ο μοναχικός άντρας που αναζητά απελπισμένα την αγάπη. Και αυτό από μόνο του κάνει το Φάντασμα της όπερας ένα σύμβολο για το δίπολο της ανθρώπινης φύσης.
Μου αρέσει η γκόθικ αισθητική που έχει το μυθιστόρημα σε ολόκληρη την ιστορία του. Σίγουρα είναι ένα έργο μεγάλης λογοτεχνικής αξίας, απλά εγώ δε συγκινήθηκα αρκετά.
Και όσο κι αν κάποιοι θεωρούν φθηνή την εκδοχή των σύγχρονων μιούζικαλ, εγώ αυτό το λατρεύω!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου