Διαβάζοντας βιβλία

Τις μικρές ώρες - Χαρούκι Μουρακάμι Οι μικρές ώρες είναι το προτελευταίο βιβλίο που διάβασα για το 2015. Διάβασα κάπου πώς αποτελεί ένα από τα "εύκολα" βιβλία του πολυβραβευμένου Ιάπωνα συγγραφέα, γι'αυτό και το διάλεξα. Γιατλί, για να εξηγηθώ από τώρα, οι Ιάπωνες με δυσκολεύουν πολύ. Ίσως η διαφορά κουλτούρας, ίσως δεν έχει ωριμάσει αρκετά η σκέψη μου, ίσως πολλά πράγματα. Πάντως γενικά δεν μπορώ να είμαι καλός κριτής, γιατί τα ιαπωνικά βιβλία που έχω ως τώρα διαβάσει μου προξενούν πάντα πολλές απορίες. Ίσως βέβαια αυτό να είναι και το ζητούμενο. Το βιβλίο εξελίσσεται στη διάρκεια μιας νύχτας, από περίπου τα μεσάνυχτα μέχρι το ξημέρωμα, με ένα ρολόι να μας δείχνει την ώρα παίζοντας το ρόλο του τίτλου κάθε κεφαλαίου. Η Μάρι, μια νεαρή φοιτήτρια συναντιέται και αλληλεπιδρά με έναν τρομπονίστα της τζαζ, μια κακοποιημένη πόρνη, τη διευθύντρια ενός ροζ ξενοδοχείου και άλλους, αποκαλύπτοντας σιγά σιγά την ιστορία τόσο αυτής όσο και των λοιπών ηρώων όσο περνάνε οι ώρ

Middlesex - Τζέφρυ Ευγενίδης Μια και πήρα φόρα με τα βιβλία που μου αρέσανε, ας συνεχίσω με το Middlesex, ένα από τα βιβλία που μου φάγανε πάρα πολύ χρόνο για να το διαβάσω (είναι και 740 σελίδες τούβλο!), αλλά το καταφχαριστήθηκα! Έτσι για την ιστορία, το συγκεκριμένο βιβλίο χάρισε στο συγγραφέα το βραβείο Πούλιτζερ (Pulitzer Prize for Fiction) το 2003.  Όταν ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο θεωρούσα ότι η ιστορία εξελίσσεται γύρω από τη ζωή ενός ερμαφρόδιτου παιδιού, της Καλλιόπης Στεφανίδη, και την πορεία της προς τη σωματική - ψυχολογική - σεξουαλική ενηλικίωση, όπου καλείται να επιλέξει το φύλο της, ερχόμενη αντιμέτωπη με όλα τα πρότυπα φυλετικής ταυτότητας που έχει ως εκείνη τη χρονική στιγμή διδαχθεί. Όντως η Καλλιόπη είναι το κεντρικό πρόσωπο του βιβλίου, αλλά το μυθιστόρημα είναι κάτι πολύ περισσότερο από την αφήγηση της ιστορίας της. Το Middlesex αποτελεί ένα χρονικό που ακολουθεί από κοντά την ιστορία τριών γενεών. Ξεκινάμε από την πρώτη γενιά, που φέρει σιωπηρά το

1984 - Τζωρτζ Όργουελ Ξεκινάω την πρώτη μου ανάρτηση για το 1984, γιατί μου δημιούργησε τέτοιο ενθουσιασμό, που θεώρησα ότι θα ήταν καλή ιδέα να ξεκινήσω με αυτό, αφού έπαθα τρομερό παραλλήρημα διαβάζοντάς το. Μέγα λάθος! Δεν ξέρω τι να πω στην πραγματικότητα για αυτό το βιβλίο. Νιώθω πολύ μικρή για να τολμήσω να το σχολιάσω και ταυτόχρονα θέλω να πιάσω όλους όσους ξέρω, ακόμα και αυτούς που δεν έχουν διαβάσει ποτέ λογοτεχνικό βιβλίο στη ζωή τους και να τους πείσω να το διαβάσουν . Κι όταν λέω να το διαβάσουν δεν εννοώ να το αρχίσουν, εννοώ να το διαβάσουν μέχρι τελευταίας σελίδας, ακόμα κι αν η ανάγνωση του βιβλίου τους μοιάζει με τιμωρία (που δεν μπορώ να το φανταστώ).  Και εδώ είναι το σημείο στο οποίο πρέπει να αρχίσω να παραθέτω επιχειρήματα, κι ενώ μέσα στο κεφάλι μου μοιάζει εντελώς αυτονόητο, είναι τόσο δύσκολο να το εξηγήσω. Άρα νομίζω ότι θα παραθέσω τρεις φράσεις από το βιβλίο, για να κάνω την αρχή. Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΡΗΝΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΛΑΒΙΑ