Διαβάζοντας βιβλία

Οι τελευταίες αμαζόνες - Steven Pressfield Νομίζω πως είναι ένα βιβλίο που θα καλύψει πλήρως του λάτρεις του ιστορικού μυθιστορήματος. Αν και από το οπισθόφυλλο δίνει σαν κεντρικό θέμα τον έρωτα του Θησέα με την αμαζόνα Αντιόπη, εμένα μου άφησε την εντύπωση κυρίως του πολεμικού μυθιστορήματος. Πραγματικά, κατά διαστήματα σκεφτόμουν ότι θέλω κι εγώ ένα άλογο, ένα τόξο και βουρ στη μάχη! Γενικώς τα ιστορικά μυθιστορήματα δεν είναι το φόρτε μου, αλλά το συγκεκριμένο με ικανοποίησε αρκετά. Πολλά ιστορικά στοιχεία (ίσως περισσότερα από όσα θα μπορούσα να αφομοιώσω), ρεαλιστικές περιγραφές, χαρακτήρες με βάθος, με αρχές και ηθική και μια ατμόσφαιρα που συμβαδίζει πλήρως με την εποχή που περιγράφει. Χωρίς να έχει αποποιηθεί εντελώς το μύθο που περιβάλλει τη φυλή των Αμαζόνων, δημιουργεί ένα ρεαλιστικό χρονικό ενός άγριου πολέμου μέσα από τα μάτια τριών διαφορετικών ηρώων. Χρησιμοποιώντας ως αφηγητές μια Αμαζόνα, έναν Αθηναίο και ενός κοριτσιού που ανέλαβε η Αμαζόνα την ανατροφή της ως

Ο αγαπημένος μαθηματικός τύπος του καθηγητή - Yoko Ogawa Αυτό το βιβλίο το αγόρασα καθαρά γιατί το ροζ-σαν-τσιχλόφουσκα εξώφυλλο έπεσε στο μάτι μου και έπρεπε με κάθε τρόπο να το αποκτήσω (Όσοι δεν έχετε παιδιά, αναρωτηθείτε πόσα ροζ εξώφυλλα υπάρχουν στη βιβλιοθήκη σας)! Δεν ήξερα τη συγγραφέα, ο τίτλος μου φάνηκε ενδιαφέρων και τελικά το διάβασα κάνα χρόνο αργότερα. Και δεν ήταν καθόλου κακό! Ο καθηγητής λοιπόν είναι ένας παλαίμαχος καθηγητής μαθηματικών με βραχύβια μνήμη μόλις 80 λεπτών μετά από ένα τροχαίο ατύχημα που συνέβη πριν 17 χρόνια, ενώ η μνήμη του παραμένει αναλοίωτη για τα χρόνια πριν το ατύχημα. Η διήγηση γίνεται από τη σκοπιά της οικιακής βοηθού του, η οποία μάλιστα είναι η δέκατη οικιακή βοηθός που έχει άλλαξει ο καθηγητής. Το ενδιαφέρον του καθηγητή στρέφεται αποκλειστικά γύρω από τα μαθηματικά και ενίοτε το μπέηζμπολ και ζει αποκομμένος από τον έξω κόσμο. Λόγω της περιορισμένης μνήμης του κυκλοφορεί με το ίδιο πάντα σακάκι στο οποιο καρφιτσώνει σε μικρά σ

Εγκώ μιλήσει καλά κάποια μέρα - David Sedaris Αν ο David Sedaris μιλάει όπως γράφει θα ήθελα πάρα πολύ να πιω έναν καφέ μαζί του κάποτε! Δεν μπορώ να γράψω πολλά για το βιβλίο. Τα έχει γράψει όλα ο ίδιος! Είναι ένα non-fction έργο, στο οποίο ο Sedaris διηγείται ιστορίες από τη ζωή του. Το βιβλίο χωρίζεται σε δύο περιόδους: Η πρώτη περίοδος αναφέρται σε ιστορίες από τη ζωή του στη Βόρεια Καρολίνα και στη Νέα Υόρκη και η δεύτερη στη μετακόμισή και μετέπειτα ζωή του με το σύντροφό του στη Γαλλία, χωρίς να μιλάει γαλλικά. Και αυτό είναι όλο. Χωρίς φανφάρες και εξεζητημένες περιγραφές και με μια γερή δόση αυτοσαρκασμού και εν τέλει και αυτοκριτικής, γράφει αστείες, τραγικές, συνηθισμένες (ή όχι και τόσο συνηθισμένες τελικά) αναμνήσεις και σκέψεις. Θυμάται τη λογοθεραπεύτρια που τον ανέλαβε ώστε να μάθει να μιλάει σωστά, το πέρασμά του από τις εκθέσεις σύγχρονης τέχνης, τη θητεία του ως καθηγητής δημιουργικής γραφής, αλλά και τα μαθήματα γαλλικών σε τμήμα μεταναστών στη Γαλλία

Το κορίτσι του τρένου - Paula Hawkins Μάλλον το κορίτσι του τρένου δεν άρεσε μόνο σε μένα. Για 13 συνεχόμενες εβδομάδες έμεινe στην πρώτη θέση των best seller των New York Times και δεν μπορώ να καταλάβω το λόγο με τίποτα! Η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου, η Ρέιτσελ, είναι μια νεαρή γυναίκα που καθημερινά κάνει την ίδια διαδρομή με το τρένο για τη δουλειά της και πίσω. Από την υποτιθέμενη δουλειά της δηλαδή, γιατί την έχουν απολύσει από καιρό γιατί είναι αλκοολική και έχει την τάση να κυκλοφορεί εντελώς μεθυσμένη από νωρίς το πρωί. Εννοείται ότι πριν χάσει τη δουλειά της έχει χάσει και το σύζυγό της, ο οποίος την άφησε για μια άλλη γυναίκα με την οποία (και το παιδάκι τους) ζει τώρα στο παλιό της σπίτι. Μην αντέχοντας την απόρριψη, παρακολουθεί εμμονικά και παρενοχλεί συστηματικά τον πρώην άντρα της Τομ, είτε τηλεφωνικά, είτε διά ζώσης, καταστάσεις όμως τις οποίες δε θυμάμαι λόγω υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ. Η ίδια η Ρέιτσελ παρασιτεί στο σπίτι της μοναδικής της φίλης, γεμίζο

Μυστική Ιστορία - Donna Tartt Καταλαβαίνω απόλυτα την εμπιστοσύνη των εκδοτών του βιβλίου, που από την πρώτη έκδοση τύπωσαν 75000 αντίτυπα (σε αντίθεση με τις συνηθισμένες 10000 για τα debut novels). Κυριολεκτικά από την πρώτη πρόταση μου μαγνήτισε το ενδιαφέρον μέχρι την τελευταία σελίδα. Και για όσους δε με πιστεύουν καταγράφω τις δύο πρώτες προτάσεις του βιβλίου εδώ (από την ελληνική έκδοση των εκδόσεων Λιβάνη σε μετάφραση της Σάντυ Παρίση): Το χιόνι στα βουνά έλιωνε, και ο Μπάνι ήταν νεκρός αρκετές βδομάδες πριν αντιληφθούμε τη σοβαρότητα της κατάστασης στην οποία είχαμε περιέλθει. Το πτώμα του βρέθηκε μετά από δέκα μέρες, ξέρετε. Μπορείς μετά από αυτό να σταματήσεις να διαβάζεις? Εγώ δεν μπορώ.  Η διήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο από το Ρίτσαρντ Παπέν, ο οποίος είναι νέος πρωτοετής στο (ελιτιστικό) κολλέγιο του Χάμπτεν. Ο Ρίτσαρντ, προερχόμενος από μια οικογένεια που δεν τον υποστηρίζει ούτε ψυχολογικά ούτε οικονομικά, έχει τεράστια ανάγκη να ενταχθεί σε μια ομάδα. Ω

Ποτέ και πουθενά - Neil Gaiman Το Ποτέ και Πουθενά (αγγλιστί Neverhwere) είναι ένα υπέροχο μπαρόκ παραμύθι ενηλίκων. Ανήκει στη λογοτεχνική κατηγορία urban fantasy και δεν πιστεύω πως υπάρχει καλύτερος συνδυασμός λέξεων για να το περιγράψει. Αρχικά ξεκίνησε ως σενάριο για τηλεοπτική σειρά, αλλά ο Neil Gaiman ήθελε να συμπεριλάβει περισσότερα στην ιστορία του, τα οποία για λόγους τηλεοπτικού χρόνου ή κόστους ή δεν ξέρω τι άλλο αναγκαζόταν να κόψει για το σενάριο. Έτσι, αποφάσισε παράλληλα να γράψει και το Neverwhere το οποίο βγήκε στην κυκλοφορία παράλληλα με τη σειρά. (Ο ίδιος ο Gaiman στην καινούρια αναθεωρημένη έκδοση περιγράφει στον πρόλογό του πως προέκυψε το βιβλίο και είναι απολαυστικό). Ο εξωφρενικός κόσμος του Ποτέ και Πουθενά λοιπόν βρίσκεται ακριβώς κάτω από το Λονδίνο. Και ενώ στο Πάνω Λονδίνο, στο μέρος το Εδώ και του Τώρα κινούνται όλοι αυτοί που ξέρουμε, επιχειρηματίες, υπάλληλοι, νοικοκυρές, όλοι αυτοί που συναντάμε κάθε μέρα, στο Κάτω Λονδίνο ζουν, όπως λέει

Αρκετά ως εδώ - Lionel Shriver Τι σκέφτομουν όταν αποφάσισα ότι μπορώ να διαβάσω αυτό το βιβλίο, απορώ ακόμα. Υπάρχουν σίγουρα πιο εύκολοι τρόποι για να πάθω κατάθλιψη. Το Αρκετά ως Εδώ της Lionel Shriver με κατέβαλε ψυχολογικά για περίπου ένα μήνα, ωστόσο δε σκέφτηκα ούτε μια στιγμή να το αφήσω. Πάμε από την αρχή.. Ο Σεπ Νάκερ (Shep, από το Shepherd, Knacker, καθόλου τυχαία επιλογή ονόματος), ο τυπικός εργαζόμενος της μέσης τάξης της Αμερικής (από όσο μπορώ να ξέρω), αποταμιεύει μια ζωή, ώστε να μπορέσει να ξεφύγει από τη ζωή του, με ή χωρίς την οικογενεία του, για τη δική του προσωπική Βαλχάλα. Πουλάει νωρίς την εταιρία του, κρατάει ένα αρκετά καλό κεφάλαιο, και έχοντας πάρει επιτέλους την πολυσυζητημένη για χρόνια απόφασή του, μαζεύει τις βαλίτσες του για την εξωτική Πέμπα. Και την ημέρα που περιμένει τη γυναίκα του να της το ανακοινώσει - όλα είναι έτοιμα: εισιτήρια, βαλίτσες με τα βασικά, ημερομηνίες αναχώρησης- η Γκιλντίς, η σύζυγός του, του ανακοινώνει πως έχει μια

Το λάθος αστέρι  - John Green Αφού ο κάθε αναγνώστης σε κάθε γωνιά του κόσμου διάβασε αυτό το βιβλίο, και όσοι δεν το έχουν διαβάσει είδαν τουλάχιστον την ταινία, αποφάσισα κι εγώ να το διαβάσω και να πω και την άποψη μου. Το πρωτοείδα στο ράφι του βιβλιοπωλείο και αφού διάβασα το οπισθόφυλλο και το απέρριψα αμέσως. Είναι σαφές πως είναι ένα ρομαντικό μυθιστόρημα και τα ρομαντικά μυθιστορήματα γενικώς δεν είναι το φόρτε μου. Όταν το ξαναείδα χρόνια αργότερα να φιγουράρει ακόμα ανάμεσα στα beststeller αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να το διαβάσω κι εγώ (για την ταινία δεν είχα πάρει χαμπάρι μέχρι προχτές). Δεν έχω να πω πολλά για το λάθος αστέρι. Είναι η ιστορία ενός βαθύ εφηβικού έρωτα μεταξύ δύο παιδιών που δίνουν ο καθένας την προσωπική τους μάχη με τον καρκίνο. Η δεκαεξάχρονη Χέιζελ πάσχει από μεταστατικό καρκίνο θυρεοειδούς, είναι δεσμευμένη σε συνεχή παροχή οξυγόνου και στην ομάδα υποστήριξης που την πίεσαν να πηγαίνει γνωρίζει τον Ογκάστους, επιζών από οστεοσάρκωμα το οποίο τ