Το λάθος αστέρι
Το λάθος αστέρι - John Green
Αφού ο κάθε αναγνώστης σε κάθε γωνιά του κόσμου διάβασε αυτό το βιβλίο, και όσοι δεν το έχουν διαβάσει είδαν τουλάχιστον την ταινία, αποφάσισα κι εγώ να το διαβάσω και να πω και την άποψη μου. Το πρωτοείδα στο ράφι του βιβλιοπωλείο και αφού διάβασα το οπισθόφυλλο και το απέρριψα αμέσως. Είναι σαφές πως είναι ένα ρομαντικό μυθιστόρημα και τα ρομαντικά μυθιστορήματα γενικώς δεν είναι το φόρτε μου. Όταν το ξαναείδα χρόνια αργότερα να φιγουράρει ακόμα ανάμεσα στα beststeller αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να το διαβάσω κι εγώ (για την ταινία δεν είχα πάρει χαμπάρι μέχρι προχτές).
Δεν έχω να πω πολλά για το λάθος αστέρι. Είναι η ιστορία ενός βαθύ εφηβικού έρωτα μεταξύ δύο παιδιών που δίνουν ο καθένας την προσωπική τους μάχη με τον καρκίνο. Η δεκαεξάχρονη Χέιζελ πάσχει από μεταστατικό καρκίνο θυρεοειδούς, είναι δεσμευμένη σε συνεχή παροχή οξυγόνου και στην ομάδα υποστήριξης που την πίεσαν να πηγαίνει γνωρίζει τον Ογκάστους, επιζών από οστεοσάρκωμα το οποίο του στοίχισε το ένα του πόδι. Και έτσι ξεκινάει ένας βαθύς, τρυφερός έρωτας, μεταξύ δύο πολύ νέων ανθρώπων που ξέρουν εξαρχής πως δε θα γεράσουν μαζί.
Το διαδίκτυο είναι γεμάτο με διθυραμβικές κριτικές. Ο συγγραφέας σίγουρα προσπαθεί να προσεγγίσει το θέμα από μια όσο γίνεται ανάλαφρη σκοπιά έτσι ώστε να μην είναι το έργο βαρύ και ασήκωτο και το πετυχαίνει. Προφανώς είναι ένα θλιβερό βιβλίο. Δεν είναι δυνατόν οι κεντρικοί σου ήρωες να πάσχουν από καρκίνο και το βιβλίο να μην είναι πικρό, ωστόσο κατά σημεία σε κάνει να χαμογελάς.
Ίσως επειδή δεν τα πάω καλά με τις ρομαντικές ιστορίες, ίσως επειδή ο καρκίνος είναι ευαίσθητο θέμα για μένα, το λάθος αστέρι δεν ανήκει στα βιβλία που λάτρεψα. Στην προσπάθειά του να δείξει την ωριμότητα των παιδιών, την οποία αναγκάστηκαν να την αποκτήσουν λόγω των συνθηκών, οι ήρωες του είναι υπερβολικά τέλειοι. Υπομένουν τη μοίρα τους με στωικότητα, με σοβαρότητα και αυτοσαρκασμό, με επίπεδα συνειδητότητας που άλλοι δεν την αποκτούν ούτε στα βαθιά τους γεράματα, με βάθος και δύναμη ψυχής που με ξένισε πολύ. Το βρήκα υπερβολικά ωραιοποιημένο για τα γούστα μου. Πού είναι ο φόβος? Το παράπονο? Η αγωνία του επικείμενου θανάτου? Δεν υπάρχει ούτε ένα συννεφάκι στα συναισθήματα μεταξύ των παιδιών (εκτός του ότι πάσχουν και οι δύο από καρκίνο). Δε με συγκίνησε τόσο πολύ για όλους αυτούς τους λόγους. Καταλαβαίνω εν μέρει γιατί πήρε τόσο καλές κριτικές, αλλά για μένα δεν δούλεψε πολύ καλά.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου