Οι τελευταίες αμαζόνες

Οι τελευταίες αμαζόνες - Steven Pressfield

Νομίζω πως είναι ένα βιβλίο που θα καλύψει πλήρως του λάτρεις του ιστορικού μυθιστορήματος. Αν και από το οπισθόφυλλο δίνει σαν κεντρικό θέμα τον έρωτα του Θησέα με την αμαζόνα Αντιόπη, εμένα μου άφησε την εντύπωση κυρίως του πολεμικού μυθιστορήματος. Πραγματικά, κατά διαστήματα σκεφτόμουν ότι θέλω κι εγώ ένα άλογο, ένα τόξο και βουρ στη μάχη!

Γενικώς τα ιστορικά μυθιστορήματα δεν είναι το φόρτε μου, αλλά το συγκεκριμένο με ικανοποίησε αρκετά. Πολλά ιστορικά στοιχεία (ίσως περισσότερα από όσα θα μπορούσα να αφομοιώσω), ρεαλιστικές περιγραφές, χαρακτήρες με βάθος, με αρχές και ηθική και μια ατμόσφαιρα που συμβαδίζει πλήρως με την εποχή που περιγράφει. Χωρίς να έχει αποποιηθεί εντελώς το μύθο που περιβάλλει τη φυλή των Αμαζόνων, δημιουργεί ένα ρεαλιστικό χρονικό ενός άγριου πολέμου μέσα από τα μάτια τριών διαφορετικών ηρώων. Χρησιμοποιώντας ως αφηγητές μια Αμαζόνα, έναν Αθηναίο και ενός κοριτσιού που ανέλαβε η Αμαζόνα την ανατροφή της ως αιχμάλωτη στην Αθήνα, δημιουργεί μια πολύπλευρη αφήγηση από τις αντίπαλες μεριές και παράλληλα μια ουδέτερη οπτική γωνία κρατώντας το ενδιαφέρον αμείωτο και παράλληλα αφήνοντας των αναγνώστη να διαλέξει μόνος του πλευρά.

Άγρια πολεμικό, μυρίζει αίμα, με λεπτομερή διήγηση της σύρραξης που έλαβε χώρα στην αρχαία Αθήνα μεταξύ των Αθηναίων και του λαού των Αμαζόνων και των συμμάχων τους με αφορμή την αρπαγή της Αντιόπης από το βασιλιά της Αθήνας. Έχει ιστορικές ανακρίβειες? Δεν ξέρω τόσα πολλά για την εποχή ώστε να μπορώ να το κρίνω, αλλά σίγουρα είναι ένα εκπόνημα μετά από πολύ μελέτη και σεβασμό, καθώς περιγράφονται με λεπτομέρειες η αμφίεση, ο οπλισμός και οι συνήθειες των εμπλεκομένων. Εξάλλου εξελίσσεται μία γενιά πριν τον Τρωικό πόλεμο, έτσι δεν ξέρω πόσα ιστορικά κείμενα έχουν όντως διασωθεί για να χρησιμοποιηθούν ως πήγες.

Ένα πρόβλημα που έχω εγώ προσωπικά με όλα τα μυθιστορήματα που μπαίνουν σε περιγραφές χώρου είναι ότι δεν έχω καλή αίσθηση γεωγραφίας σκηνής. Έτσι όταν χρησιμοποιεί ο συγγραφέας μια παράγραφο για να με κατατοπίσει πού ακριβώς βρίσκομαι στο χώρο και τι βλέπω γύρω μου, κατά πάσα πιθανότητα θα καταλήξω να μπερδευτώ περισσότερο. Για άλλους αυτό μάλλον είναι ευχάριστο γιατί τους βάζει μέσα στα γεγονότα, αλλά εμένα (και φαντάζομαι και άλλους σαν εμένα) μου προξενεί μάλλον σύγχυση. Ένα ακόμα αρνητικό που δεν μπορώ να μη σχολιάσω είναι η επανάληψη πανομοιότυπων εκφράσεων. Όχι πως αυτό έπαιξε οποιοδήποτε ρόλο στην πλοκή, απλά εμένα μου κουράζει να διαβάζω κατά σημεία ακριβώς το ίδιο πράγμα. Ωστόσο το προτιμώ από αναίτιες φιοριτούρες και "ψαγμένες" εκφράσεις.

Γλαφυρότατο, περιγραφικό, ωμό και τρυφερό κατά σημεία ταυτόχρονα, πιστεύω ότι θα το πρότεινα σε οποιονδήποτε θα ήθελε να διαβάσει ένα ιστορικό μυθιστόρημα.