Pulp

Pulp - Τσαρλς Μπουκόβσκι (Charles Bukowski)

Ο μόνος λόγος που αποφάσισα να γράψω για το Pulp ήταν δύο ερωτήσεις ενός φίλου μου: "Γιατί το διαβάζεις αυτό?" και "Πες μου δυο επιχειρήματα που θα έλεγες σε κάποιον για να διαβάσει Μπουκόβσκι".

Challenge accepted!

Το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα που διάβασα ήταν το "Γυναίκες" και είναι αλήθεια ότι μέχρι να το τελειώσω είχα μια συνεχή αμηχανία. Ευτυχώς το Pulp δε μου προξένησε το ίδιο αίσθημα. Και μου γεννήθηκε και εμένα η απορία, γιατί ενώ είχα αυτήν την εμπειρία επέλεξα να διαβάσω κι άλλο βιβλίο του?

Ο Τσαρλς Μπουκόβσκι δε μοιάζει με κανέναν άλλο συγγραφέα που έχω διαβάσει. Κανέναν! Είναι όπως αναφέρεται στη wikipedia (με κάποιες διαφωνίες από άλλες πηγές) ο κύριος εκπρόσωπος του λογοτεχνικού ρεύματος (που δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχει) του βρώμικου ρεαλισμού (dirty realism), ένα ρεύμα που έχει τις απαρχές του στο μινιμαλισμό και χαρακτηρίζεται από την απογύμνωση των λογοτεχνικών κειμένων από περιγραφές, λογοτεχνική "ωραιοποίηση", επίθετα και επιρρήματα και η αφήγηση διατηρεί μόνο τα ουσιώδη συστατικά της. Αυτό τα λέει σχεδόν όλα.

Το Pulp είναι το τελευταίο βιβλίο του συγγραφέα, το οποίο ατυχώς κατατάσσεται στα αστυνομικά. Είναι μια παραλληρηματική αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο τεσσάρων υποθέσεων που αναλαμβάνει ο ιδιωτικός ντετέκτιβ Νικ Μπελέιν. Ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου κραυγάζει ότι είναι alter ego του ίδιου του συγγραφέα, εθισμένος στο ποτό, αντικοινωνικός, κυνικός, τζογαδόρος. Όλα αυτά τα στοιχεία που συνθέτουν και έθεσαν και στο περιθώριο τον ίδιο το Μπουκόφσκι. Ωστόσο, σε σχέση με τις "Γυναίκες" (άλλα βιβλία του συγγραφέα δεν έχω διαβάσει) ο ήρωας φαίνεται να φιλοσοφεί περισσότερο τη ζωή του, το νόημα της ύπαρξης και να κάνει και την αυτοκριτική του, χωρίς όμως να με μεμψιμοιρεί για αυτό. Ενδεχομένως, το γεγονός ότι είναι το τελευταίο βιβλίο του, το οποίο έγραψε σε ηλικία 74 ετών, λίγο πριν το θάνατό του, να συνδέεται με την τάση του να φιλοσοφήσει τη ζωή του και τρόπον τινά να κάνει τον απολογισμό του, πάντα βέβαια με σοκαριστικά ωμό τρόπο και απλή πρόζα.

Το Pulp αποτελεί φόρο τιμής (σύμφωνα με το επίμετρο του κυρίου Ίκαρου Μπαμπασάκη, ο οποίος έχει κάνει και τη μετάφραση του βιβλίου) στα κυρίως αστυνομικά αστυνομικά διηγήματα της σειράς, τυπωμένα σε φθηνό χαρτί (από όπου και παίρνουν το όνομα τους) τα οποία άνθισαν πολύ στην Αμερική από το 1920. 

Έχοντας αυτά κατά νου, μπορείς να προβλέψεις λοιπόν τι σε περιμένει ανοίγοντας το βιβλίο, το οποίο ο ίδιος ο συγγραφέας αφιερώνει "στο κακό γράψιμο":

Ο σκληροτράχηλος, αλκοολικός, μηδενιστής ντετέκτιβ, ο οποίος συναναστρέφεται όλον τον υπόκοσμο του Λος Άντζελες εμπλέκεται σε μια σουρεαλιστική σειρά περιστατικών. Ψάχνει τον από καιρό νεκρό Γάλλο λογοτέχνη Σελίν, κυνηγάει το Κόκκινο Σπουργίτι και περιβάλλεται από μοιραίες γυναίκες οι οποίες ενίοτε κατάγονται από το διάστημα. Και όλο αυτό με τη σοκαριστική γλώσσα του Μπουκόφσκι.

Για να απαντήσω λοιπόν στα δύο αρχικά ερωτήματα, μπορεί ακόμα να μην ξέρω τι με τράβηξε να το διαβάσω, αλλά δύο επιχειρήματα έχω για κάποιον που θα ήθελε επίσης να το δοκιμάσει: Δεν έχω διαβάσει τίποτα παρόμοιο και είναι εύκολο, γρήγορο και με έναν εντελώς παράδοξο τρόπο και ευχάριστο!

Υ.Γ. Και τρίτο επιχείρημα: Ο Σαρτρ είπε ότι ο Charles Bukowski είναι ο μεγαλύτερος ποιητής της Αμερικής. Γι' αυτό και μόνο αξίζει να διαβαστεί έστω ένα βιβλίο του.