Postmortem

Postmortem - Patricia Cornwell

Τυχαία ψάχνοντας τι να διαβάσω έπεσα πάνω σε μια ενθουσιώδη κριτική για το βιβλίο Postmortem της Patricia Cornwell το οποίο είχα διαβάσει πριν περίπου ένα χρόνο. Αν και είμαι λάτρης των αστυνομικών, νουάρ και μυθιστορημάτων μυστηρίου, τα θεωρώ ένα "εύκολο" είδος, που δε χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης, εκτός πια αν μιλάμε για κάτι τόσο εντυπωσιακό και ιδιαίτερο. Ως εκ τούτου, δεν είχα σκοπό να γράψω για αυτό το βιβλίο, αλλά ένεκα της κριτικής που μόλις διάβασα προβληματίστηκα και είπα να το ψάξω λίγο παραπάνω.

Το Postmortem όπως έμαθα σήμερα (γιατί η αλήθεια είναι ότι δε με είχε απασχολήσει τόσο ώστε να το κοιτάξω νωρίτερα), είναι το πρώτο μια σειράς 25 βιβλίων με κεντρική ηρωίδα την ιατροδικαστή Κέι Σκαρπέτα. Σοβαρά τώρα? 25?

Εν ολίγοις, χωρίς spoilers, η πλοκή του βιβλίου: Η Κέι Σκαρπέτα, επικεφαλής ιατροδικαστής (Chief Medical Examiner) της Βιρτζίνια, καλείται να εξιχνιάσει (?) μια σειρά φόνων νέων γυναικών, οι οποίες πέφτουν θύματα βιασμού, βασανισμού και εν συνεχεία δολοφονίας με τελετουργικό τρόπο, σε συγκεκριμένες ώρες και μέρες, ωστόσο χωρίς εμφανή σύνδεση μεταξύ τους. Δεδομένου ότι το βιβλίο γράφτηκε το 1990, η χρήση των σύγχρονων τεχνικών για την ανίχνευση DNA, όπως και η χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών δεν είναι ακόμα διαδεδομένη, έτσι η επίλυση της υπόθεσης γίνεται πολύ πιο δύσκολη από αυτό που μπορούμε να φανταστούμε σήμερα. Βάση αυτών είναι ένα συμπαθητικό βιβλίο.

Για μένα το πιο σημαντικό πρόβλημα αυτού του βιβλίου είναι ότι είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο και παρελθοντικό χρόνο. Σε όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης ένιωθα ότι ακούω κάποιον μισότρελο να μιλάει στον εαυτό του. Με αυτόν τον τρόπο είναι πολύ δύσκολο να "ανακαλύψω" την κεντρική ηρωίδα από τα δικά μου μάτια, αφού μονολογεί για τον εαυτό της διάσπαρτα σε όλο το βιβλίο.

Επιπλέον, η Κέι Σκαρπέτα είναι ιατροδικαστής. Ούτε ντετέκτιβ, ούτε αστυνομικός, ούτε κάποιος βλαμμένος κασκαντέρ που αποφάσισε να χωθεί σε μια έρευνα δολοφονίας. Είναι γιατρός, συλλέγει στοιχεία, κάθεται στο νεκροτομείο και προσπαθεί να δώσει πληροφορίες σε αυτούς που διεξάγουν την έρευνα στον έξω κόσμο. Δεν ξέρω πώς καταφέραμε να την τοποθετήσουμε στην πρώτη γραμμή. Αλλά έστω, λογοτεχνική αδεία.

Ψάχνοντας λοιπόν να βρω προς τι τόσος ενθουσιασμός για το Postmortem (μα 4 λογοτεχνικά βραβεία για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα της σειράς?) ανακάλυψα τα εξής:

Πρώτον, αποτέλεσε την κεντρική ιδέα για την ανάπτυξη των σημερινών τηλεοπτικών σειρών τύπου CSI, οι οποίες όταν γράφτηκε το βιβλίο δεν υπήρχαν ούτε στα σκαριά. 

Δεύτερον, τόλμησε να ξεφύγει από την πεπατημένη του κεντρικού αγέρωχου, τίμιου ήρωα άντρα/ντετέκτιβ ο οποίος θα καθαρίσει τον κόσμο από τη διαφθορά και άλλαξε τον κεντρικό ρόλο του βιβλίου από τον ντετέκτιβ στον ιατροδικαστή.

Τρίτον, χρησιμοποίησε μια κεντρική ηρωίδα όμορφη, ξανθιά, γυναίκα, έξυπνη, ανεξάρτητη, μορφωμένη που ταυτόχρονα φροντίζει τον εαυτό της, μαγειρεύει κλπ κλπ. Χρησιμοποίησε ένα γυναικείο σύμβολο μέσα σε έναν παραδοσιακά ανδροκρατούμενο χώρο και το έκανε καλά. Και τα γυναικεία σύμβολα μου αρέσουν! (Αν και ταυτόχρονα διακρίνονται και διάφορα στοιχεία μισανδρισμού, όπως πχ ότι ΟΛΟΙ οι άντρες ήρωες θα έχουν κάποιο πολύ στραβό κουσούρι - εκτός αν είναι αρκετά ηλικιωμένοι ώστε να υπακούουν στην "πατρική" φιγούρα)

Τέταρτον, το βιβλίο είναι επηρεασμένο από μια σειρά πραγματικών φόνων γυναικών που πραγματοποιήθηκαν 3 χρόνια πριν και η συγγραφέας σε ένα βαθμό γράφει βιωματικά, προσπαθώντας να περιγράψει τον αληθινό φόβο, το αληθινό κλίμα που ακολούθησε αυτά τα γεγονότα.

Επειδή διάβασα λοιπόν όλα αυτά, λέω κάποια στιγμή στο μέλλον να διαβάσω ένα ακόμα από τα υπόλοιπα 24 βιβλία της σειράς μήπως και αλλάξω γνώμη. Στη συγγραφέα σίγουρα θα δώσω μια δεύτερη ευκαιρία, στο postmortem όμως όχι.