Οι ψαράδες

Οι ψαράδες - Chigozie Ogioma

Οι ψαράδες ήταν η πρώτη μου επαφή με τη νιγηριανή λογοτεχνία και ακόμη μια κάπως παρορμητική αγορά λόγω της καλής τιμής και του πολύ καλοσχεδιασμένου εξώφυλλου. Μετά έμαθα ότι ήταν στις υποψηφιότητες για το Man Booker Prize και διάφορα άλλα βραβεία, κυρίως First Book awards.

Ο ίδιος ο συγγραφέας κάπου αναφέρει πως, καθώς έρχεται από μια οικογένεια με 12 παιδιά (!), τον απασχόλησε ιδιαίτερα η έννοια των δεσμών μεταξύ των αδερφών και ενέπνευσε την ιστορία που διηγείται.

Το έργο λοιπόν αποτελεί το χρονικό του δεσμού μεταξύ 4 αδερφών (υπάρχουν 2 μικρότερα αδέρφια ακόμα που παίζουν έναν μάλλον δευτερεύοντα ρόλο) και της διάλυσης του δεσμού αυτού μετά από από έναν "χρησμό". Πιο συγκεκριμένα, ο τρελός της περιοχής, ο οποίος φημίζεται για τους δυσοίωνους χρησμούς του, προαναγγέλει το φόνο ενός από τους αδερφούς ο οποίος στιγματίζει τη μέχρι τότε σχέση των αδερφών.

Το πρώτο μέρος του βιβλίου είναι μάλλον ρομαντικό, με απεικόνιση της περιοχής και των συνηθειών της. Μετά τα πρώτα 2-3 κεφάλαια, αρχίζει το χτίσιμο της έντασης και κατά σημεία εμένα με τάραξε βαθιά, το οποίο είχε πολύ καιρό να μου συμβεί.

Προσωπικά, ομολογώ πως με ταξίδεψε αρκετά σε μια κουλτούρα για την οποία ελάχιστα γνωρίζω και με έκανε να συνδεθώ με τους χαρακτήρες και τον τρόπο ζωής τους. Η δεκαετία του '90, στην οποία εξελίσσεται το βιβλίο, έχει υπάρξει ταραχώδης για τη Νιγηρία και το πλαίσιο διήγησης του βιβλίου φέρνει ακόμα και τον πιο ανίδεο αναγνώστη (όπως εγώ) σε επαφή με τα τεκταινόμενα της χώρας, χωρίς να κουράσει περιγράφοντας στεγνά το χρονικό πλαίσιο.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που είχα με τον τρόπο γραφής του συγγραφέα είναι οι α-τε-λεί-ω-τες παρομοιώσεις. Σοβαρά, αν κόψουμε τα 2/3 των (περιττών κατά τη γνώμη μου) παρομοιώσεων το βιβλίο θα ήταν μια 50αριά σελίδες μικρότερο. Μπορεί να γίνει σκιαγράφηση του τοπίου, του καιρού, των συναισθημάτων με μία ή και καμία παρομοίωση. Δε χρειάζονται 2 παρομοιώσεις ανά πρόταση. Το δεύτερο πρόβλημα που είχα είναι ότι στην αρχή κυρίως του βιβλίου οι διάλογοι θυμίζουν σαπουνόπερα. Αλήθεια, υπάρχει κόσμος που μιλάει όντως έτσι?

Δίνω πολλά ελαφρυντικά στον Chigozie Ogioma, γιατί είναι το πρώτο του βιβλίο, είναι πολύ νέος και είναι ένα καλογραμμένο στο σύνολό του ανάγνωσμα γύρω από ένα πολύ δραματικό θέμα, σε μια ιδιαίτερη χρονική περίοδο. Αν είχε μεγαλύτερο συγγραφικό έργο θα ήμουν πολύ πιο αυστηρή. Άρα για την ώρα το κατατάσσω στα καλά βιβλία που έχω διαβάσει και περιμένω το επόμενο για να αποκρυσταλλώσω την άποψη μου.