Μερικές φορές λέω ψέματα

Μερικές φορές λέω ψέματα - Alice Feeney

Ένα βιβλίο που αξίζει το hype που δημιουργήθηκε γύρω του! Ένα ψυχολογικό θρίλερ όπως αυτά πρέπει να είναι! Θα ξεκινήσω με αυτά που μας λέει η πρωταγωνίστρια για τον εαυτό της:

Το όνομα μου είναι Άμπερ Ρένολντς.  

Υπάρχουν τρία πράγματα που πρέπει να ξέρετε για μένα: 

1. Βρίσκομαι σε κώμα

2. Ο άντρας μου δε μ'αγαπάει πια

3. Μερικές φορές λέω ψέματα

Ξεκινώντας λοιπόν με αυτή τη βάση, η αφήγηση γίνεται σε τρεις διαφορετικούς χρόνους: Το Τώρα, που η Άμπερ βρίσκεται σε κώμα, το Τότε, που εξελίσσεται πριν από μία εβδόμαδα περίπου, μέχρι τα γεγονότα που οδηγούν στην κωματώδη κατάσταση της Άμπερ και το Πριν που είναι αποσπάσματα ημερολογίου από 25 χρόνια πριν. Αυτό είναι όλο κι όλο που μπορώ να πω για την πλοκή, χωρίς να χαλάσω την ανάγνωση σε όποιον θέλει να το διαβάσει. 

Όσον αφορά τη γραφή είναι ένα αυθεντικό page-turner. Μικρά και γρήγορα εναλλασόμενα κεφάλαια, με τη διήγηση να πηγαίνει μπρος-πίσω, αποκαλύπτοντας μικρό αριθμό πληροφοριών καθε φορά. Αρκετά μικρό, ώστε να πρέπει να διαβάσεις λίγο ακόμα μπας και πάρεις την επόμενη πληροφορία που θα ρίξει λίγο φως στα τεκταινόμενα. Το πρώτο μισό του βιβλίου είναι αρκετά αργό και εμένα με έκανε να πιστεύω πως έχω ήδη προβλέψει το τέλος, αλλά οι τελευταίες 150 σελίδες ήταν καταιγιστικές. Ανατροπή, ανατροπή της ανατροπής και καινούρια ανατροπή στην τελευταία σελίδα. Νομίζω πως οι λατρεις των ψυχολογικών θρίλερ θα ενθουσιαστούν.

Παίρνοντας της σκυτάλη από το Gone girl και το Girl on the train, δημιουργεί ένα θρίλερ, σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση με την τεχνική του, όπως λένε αγγλιστί, unreliable narrator. Αυτό είναι και το δυνατό χαρτί αυτών των βιβλίων: Κάθε πρόταση που διαβάζεις μπορεί να τεθεί υπό αμφισβήτηση γιατί ο αφηγητής είναι αναξιόπιστος. Και μάλιστα στο συγκεκριμένο φροντίζει να στο πει από την πρώτη πρόταση. Προσωπικά δε συμπαθώ πολύ τα βιβλία που είναι γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο, αλλά στην προκειμένη περίπτωση είναι ο μόνος τρόπος να δημιουργηθεί αυτή η ατμόσφαιρα.

Η πρωταγωνίστρια είναι σύμφωνα με το τελευταίο trend μία κακομοίρα, και πως να μην είναι? Μην ξεχνάμε πως η πρώτη σελίδα του βιβλίου τη βρίσκει σε κώμα. Σε αντίθεση με το κορίτσι του τρένου (έχω πει την άποψη μου για το κορίτσι του τρένου εδώ) παρ'όλο που η κεντρική ηρωίδα μου ήταν αντιπαθητική, είχα την περιέργεια να δω τουλάχιστον τι της συνέβη.

Κι εκεί που θα μπορούσε να είναι πάρα πολύ καλό συνέβη το εξής: Δεν υπάρχει ξεκάθαρο φινάλε. Ήδη οι ανατροπές είναι πάρα πολλές και δυσκολεύτηκα να τις ακολουθήσω νοηματικά. Θεωρώντας ως δεδομένο ότι η αφηγήτρια λέει μερικές φορές ψέματα, κάθε πληροφορία που υπάρχει μέσα στο βιβλίο είναι δυνητικά ψέμα και δεν εξακριβώνεται τελικά τι πρέπει να πιστέψεις και τι όχι. Και η τελευταία ανατροπή αφήνει όλο το βιβλίο στον αέρα και όσο και αν έψαξα δε βρήκα κάποιον να μπορεί να πει με σιγουριά τι πρέπει να πιστέψει στο τέλος, παρά μόνο εικασίες. Κάποιοι λένε πως θα κυκλοφορήσει και συνέχεια και γι'αυτό μας άφησε έτσι, και όχι για λόγους εντυπωσιασμού. 

Για κάποιους ίσως αυτό να είναι στα συν του βιβλίου. αλλά για μένα, αν δεν υπάρξει sequel, μου αφήνει την αίσθηση του ημιτελούς. Αν κατάλαβε κάποιος τι ακριβώς γίνεται στο τέλος, ας μου πει κι εμένα γιατί είμαι να σκάσω!